Intencją artykułu jest zwrócenie uwagi czytelnika na pojawienie się (i stopniowy rozwój) zjawisk, które mają szansę zdestabilizować obraz „sceny narkotykowej” w Polsce. Usatysfakcjonowani sukcesami polityki karnej w dziedzinie zwalczania narkomanii „zapominamy”, że nie gwarantuje ona natychmiastowych zmian postaw młodych ludzi wobec narkotyków. W obliczu bieżących problemów ekonomiczno-gospodarczych i społecznych kraju (niskie pensje, wysoki poziom bezrobocia - także wśród młodych, „ śmieciowe umowy”, „oszczędności” państwa w edukacji czy opiece zdrowotnej itd.) teraźniejszość i perspektywy życiowe młodych ludzi nie wyglądają „różowo”. Świadomość tę mają nie tylko dorośli, również dzieci i młodzież, której możliwości korzystania z dóbr i osiągnięć cywilizacji zostały ograniczone i której poświęca się mniej czasu i uwagi (i nie chodzi tu tylko o rodziców). Określony procent tej wrażliwej grupy społecznej będzie szukać własnych rozwiązań problemów dnia codziennego, co nie oznacza, iż każde z tych rozwiązań będzie trafne, pozytywne. Szukaniu „sztucznych podniet”, likwidacji napięć emocjonalnych, potrzeby znalezienia lepszych form komunikacji z rówieśnikami i realizacji szeregu ich innych potrzeb może towarzyszyć podbudowa w postaci środków psychoaktywnych i odurzających. Ze wstępnych badań naukowych, a także codziennej obserwacji wynika, że tak faktycznie się dzieje. Zjawiska te, omówione w artykule, wymagają bliższego, pilnego rozpoznania, gdyż dotyczą zdrowia i życia młodych ludzi.