Wychowanie fizyczne jest jednym z przedmiotów szkolnych budzących wiele różnych opinii – z jednej strony jest ono całkowicie skoncentrowane wokół zdrowia czyli wartości zajmującej prawdopodobnie naczelne miejsce w systemach aksjologicznych zdecydowanej większości ludzi. Jednocześnie jako przedmiot wpisany w system edukacyjny stanowi jeden z przedmiotów najbardziej marginalizowanych, czy wręcz lekceważonych przez uczniów, rodziców, a często także innych nauczycieli. Mimo powszechnej wiedzy na temat roli aktywności ruchowej w życiu współczesnego człowieka około 80% młodych ludzi w wieku szkolnym nie realizuje podstawowych zaleceń WHO dotyczących podejmowania aktywności fizycznej w celu utrzymania zdrowia. Pandemia Covid-19 pogorszyła ten stan rzeczy, sprzyjając biernemu trybowi życia, ograniczając naturalną aktywność życiową, pozbawiając dzieci i młodzież choćby minimalnej dawki ruchu, jaką jest uczestnictwo w lekcjach wychowania fizycznego. Powrót uczniów do szkół ujawnił skalę problemu i ukazał jednocześnie, iż jednym z fundamentalnych zadań współczesnej edukacji jest mobilizacja młodego pokolenia do aktywności ruchowej. Celem artykułu jest wskazanie obszarów zdrowia, których dobrostan został we współczesnej rzeczywistości naruszony najsilniej, a także podkreślenie roli aktywności fizycznej jako środka z szerokim spektrum działania możliwym do wykorzystania w obliczu pogłębiających się problemów na płaszczyźnie zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego.