Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie Programu Wychowawczego2 opartego na wartościach według nauczania Jana Pawła II autorstwa ks. Zdzisława Struzika, który można określić mianem remedium dla obrony życia nastolatków. Podstawy programu sięgają do założeń filozofii i antropologii chrześcijańskiej, psychologii oraz dydaktyki pedagogicznej. Sformułowany normatywnie program mieści w sobie treści zaczerpnięte z Konstytucji RP, Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, Konwencji o prawach dziecka oraz zasadnicze kwestie przekazywane w Kościele katolickim. Mieści w sobie również bezpośrednie obserwacje i doświadczenia płynące z praktyki pedagogicznej. Jak mówi ks. Struzik, „treścią programu są wartości ogólnoludzkie: filozoficzne, intelektualne, moralne i informacyjne, niezbędne do odkrywania sensu życia ludzkiego i postępowania zgodnie z normami moralnymi przyjętymi w naszej kulturze narodowej i chrześcijańskiej”3 . W związku z tym skuteczna pomoc młodzieży w jej rozwoju osobowości przypadającej na czas adolescencji zasadza się w ich podmiotowym traktowaniu przez rodziców, nauczycieli i wychowawców. To oni w swoim humanistycznym postępowaniu mają mieć na uwadze poszanowanie godności osobistej dzieci i młodzieży, tym samym umacniając w nich poczucie własnej wartości 4. Nadrzędnym celem Programu Wychowawczego ks. Struzika jest: „osiąganie przez ucznia pełni rozwoju osobowego, przebiegającego w sprzyjającym mu środowisku wychowawczym”5, co w pełni pokrywa się z celami i założeniami programu wychowawczego MEN. Jacques Maritain zwracał szczególną uwagę na dwa podstawowe cele wychowania: „ kształtowanie dojrzałego człowieczeństwa i uzdolnienie wychowanka do udziału w życiu społecznym”6 , tym samym akcentując takie wartości, jak miłość, wolność, dążenie do prawdy i mądrości. Docenianie wartości wyższych, do których młodzież powinna być wychowywana, stanowi naturalną zaporę przed wejściem na drogę uzależnień i patologii. Opisywany Program Wychowawczy ks. Zdzisława Struzika można uznać za program służący prewencji i resocjalizacji młodzieży z tą różnicą, że główną intencją autora jest stosowanie go za przyzwoleniem i we współpracy ze wszystkimi bezpośrednio zaangażowanymi podmiotami, czyli uczniami, rodzicami i pedagogami.