Uczeń – wychowanek posiada różne potrzeby. Jedną z nich jest potrzeba religii. To właśnie religia pozwala na zaspokojenie potrzeby transcendencji i umożliwia, przynajmniej niektórym wychowankom zmagać się z problemami jego egzystencji. Proces kształcenia i wychowania oraz troska o wychowanka dokonuje się w rożnych miejscach i realizowana jest przez różne instytucje. Jedną z nich mogą być kościoły i podmioty religijne. Owa potrzeba religijna może być realizowana poprzez dostęp wychowanka do liturgii i udziału w tradycjach liturgiczno-muzycznych. Celem pracy jest przedstawienie wybranych tradycji muzyczno-liturgicznych Śląska Opolskiego oraz zmian jakie dokonały się po reformie Soboru Watykańskiego II. Materiałami źródłowymi, które posłużą do niniejszej publikacji, będzie Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium oraz Instrukcja o muzyce w Świętej Liturgii Musicam Sacram. Punktem oparcia będą dokumenty znajdujące się w Archiwum Diecezjalnym w Opolu. Autor będzie korzystał również z dokumentów Episkopatu Polski, które podają szczegółowe wytyczne odnośnie do zmian w muzyce liturgicznej po Soborze Watykańskim II oraz dokumenty dotyczące organistów, chórów oraz formacji muzycznej WMSD w Opolu. Zebrany materiał pozwoli na syntetyczne zrealizowanie metodą analityczno-krytyczną wskazanego celu pracy. Repertuar śpiewów kościelnych w diecezji opolskiej stanowi odzwierciedlenie nowej twórczości liturgicznej. Wskazuje także na praktykę stałego podtrzymywania określonego kanonu dawnych śpiewów. Tradycja pieśni kościelnych na Śląsku została utrwalona dzięki śpiewnikowi Droga do nieba. Od strony muzycznej preferują struktury psalmodyczne, responsoryjne i dialogowane. W praktyce wykonawczej wymaga to częstszego udziału scholi, chóru bądź kantora. Kościół w Polsce wybrał drogę recepcji reformy i odnowy liturgii posoborowej. Nie oznacza to, że ta droga została ukończona. Proces recepcji trwa nadal i czeka na nasz aktywny w nim udział. Badania nad recepcją soborowej Konstytucji o liturgii w diecezji opolskiej wykazały, że posoborowa odnowa liturgiczna musiała uwzględnić lokalne uwarunkowania historyczne i wynikającą z tego specyfikę życia religijnego i liturgicznego (m.in. aktualna dwujęzyczność sprawowanej liturgii).