Edukacja plastyczna w wychowaniu przedszkolnym i kształceniu zintegrowanym pełni rolę integrującą wobec większości dziedzin edukacji. We wczesnym okresie rozwoju psychicznego, plastyka, obok mowy, staje się dla dzieci podstawową formą wypowiedzi i czynnikiem rozwoju myślenia twórczego. Ten okres rozwoju psychicznego dzieci nazywa się wiekiem ekspresji w związku z silną potrzebą wyrażania siebie poprzez twórczą działalność plastyczną. Rozumowanie staje się wtedy czynnością poznawczą, a ekspresja plastyczna podstawową formą wypowiedzi. Edukacja plastyczna powinna być stałym elementem zajęć dydaktycznych oraz wychowawczych i opiekuńczych. Jest to szczególnie ważne, na poziomie elementarnym, kiedy u dzieci dokonuje się przełom natury psychicznej i następuje intensyfikacja procesów poznawczych, co sprawia, że większość z nich jest gotowa do nauki, która staje się stopniowo ich podstawową formą działalności. Głównym celem opracowania jest przedstawienie edukacji plastycznej jako jednej z ważniejszych form działalności dziecka w wieku przedszkolnym i wczesnym wieku szkolnym oraz wskazanie, że twórczość plastyczna wynika z potrzeb psychicznych dziecka przejawiających się we wszystkich formach aktywności i jest motorem rozwoju młodego człowieka. Twórczość plastyczna jest procesem dokonywania zmiany, najlepszą strategią kierowania rozwojem. Takie założenie zmusza nas do poznana istoty twórczości zarówno w zakresie wytworów i dzieł, jak również mechanizmów rozwoju warunkujących proces twórczości Wpływ pierwszych lat życia na późniejsze zachowania i działania osoby dorosłej jest faktem naukowo udowodnionym. Twórczość małych dzieci związana jest z jego własnym, konkretnym doświadczeniem i stanowi podstawy postawy badawczej. Dziecko rysując opowiada i objaśnia, zarazem odkrywa samo siebie i wyraża swój świat, jest z natury twórcą. Ekspresja dziecięca jest formą ujawniania się twórczej postawy dziecka.

Dr hab. Lidia Marszałek; Dr Krzysztof Dziurzyński; Dr Barbara Pietrzak