Godność człowieka odgrywa kluczową rolę w dyskursie na temat praw człowieka. Debata dotyczy takich zagadnień jak: czy koncepcja godności w kontekście praw człowieka zakorzeniona jest w rzeczywistości, czy jest jedynie abstrakcją pozbawioną sensu? Czy jest to korzystne, aby chronić godność wszystkich ludzi w każdych okolicznościach w sensie absolutnym? Oznaczałoby to, że godność ludzka jest postrzegana jako wartość najwyższa, którą należy przedkładać nad wszelkie inne wartości. Można też przyjąć względną koncepcję godności ludzkiej, zgodnie z którą jest ona równorzędną normą w zespole innych norm, które można wartościować między sobą. Najważniejszym problemem jest rozróżnienie między uniwersalnymi i szczególnymi aspektami ludzkiej godności. Niniejszy artykuł bada pojęcie godności w kontekście praw człowieka. Podstawową użytą w nim metodą badawczą jest analiza porównawcza, wykorzystano również elementy case study. Jako alternatywę zastosowano metodę egzegezy tekstu prawnego głównego nurtu koncepcji pochodnej opartej na koncepcji normatywnej. Artykuł kończy się stwierdzeniem, że godność, pomimo powszechnego uznania, często wydaje się bez znaczenia, treść tego słowa pozostaje niejasna, a jego użycie bywa kontrowersyjne. Niemniej jednak można zauważyć, że godność stała się swego rodzaju elementem konwergencji innego porządku prawnego i systemów prawnych. Wszelkie przeszkody stojące przed integracją praw człowieka w ich rozwoju mogą być bowiem zakorzenione w zaniedbaniu kultury normatywnego i prawnego wymiaru praw człowieka. Godność jest rodzajem supranormy, pomostu między pozytywizmem prawnym europejskich komparatorów a interpretacją amerykańskiego funkcjonalizmu. Ludzka godność jest przestrzenią, która jest wciąż niewyobrażalna i otwarta na twórczą dyskusję, wyznacza również kierunek dalszych poszukiwań.