Życie młodego pokolenia, a szczególnie dzieci, we współczesnym świecie nacechowane jest wieloma zagrożeniami nie tylko natury egzystencjalnej, lecz także emocjonalnej. Również w naszym kraju odczuwamy skutki społeczne tzw. globalnego zamieszania, które przejawia się różnego typu kryzysami. Powszechnie obserwujemy i odczuwamy skutki zarówno kryzysu zaufania, w tym dotyczącego upadku autorytetów, wartości etycznych i społecznych (kryzys rodziny, dzieci ulicy, eurosieroty), jak i skutki oddziaływań globalnych, takich jak: pogłębiający się kryzys klimatyczny (globalne ocieplenie), kryzys humanitarny (np. wojna w Ukrainie i na Bliskim Wschodzie), czy też narastający kryzys ekonomiczny związany z przewidywanym przewartościowaniem rynku pracy (automatyzacją i robotyzacją w produkcji – przemysł 4.0, wprowadzeniem rozwiązań z zakresu sztucznej inteligencji i uczenia maszynowego). W tej sytuacji niezmiernie istotne wydaje się wdrożenie zarówno rządowych (ogólnokrajowych) programów społecznych, jak i rozwój działań organizacji pozarządowych w wymiarze lokalnym. Tylko zaplanowane i skoordynowane działania organizacji społecznych, kościołów i związków wyznaniowych mogą przynieść oczekiwany skutek na rzecz poprawy jakości życia i bezpieczeństwa najmłodszych w dobie różnorodnych zagrożeń. W niniejszym artykule autor skupił się zarówno na zagadnieniach dotyczących badań wybranych organizacji pozarządowych i instytucji publicznych, aby dokonać analizy dotychczasowych efektów ich działań (diagnozy stanu obecnego), jak i na wypracowaniu niezbędnych rekomendacji na przyszłość. W rezultacie powinno to przynieść znaczącą poprawę efektywności oddziaływania na lokalne społeczności, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb dzieci i młodzieży.

Projekt dofinansowany ze środków budżetu państwa, przyznanych przez Ministra Edukacji i Nauki w ramach Programu „Społeczna Odpowiedzialność Nauki II” pt. „Współczesny obraz społeczeństwa polskiego w nauce i debacie publicznej”