Zmiany paradygmatu komunikowania, powstające w związku z pojawianiem się nowych technologii, determinują rozwój społeczeństw, dla których fundamentem staje się przepływ informacji. Wpływ środków masowego przekazu, a obecnie szerzej – środowiska nowych technologii komunikacyjnych, na rozwój dzieci i młodzieży nie budzi wątpliwości, choć jego zakres i stopień uwarunkowany jest wieloma, różnorodnymi czynnikami zarówno o charakterze endo, jak i egzogennym. Kluczową rolę w zachodzących procesach społecznych odgrywają klasyczne i nowe media, które niejako zastępują – tradycyjnie najistotniejsze dla kształtowania jednostki – oddziaływania rodziny, szkoły czy środowiska rówieśniczego. Szczególna rola przypada tu audiowizualnym środkom przekazu, przy czym należy zauważyć, że współcześnie różnorodne kategorie mogą być obejmowane tym pojęciem. Zasadniczo wyodrębnia się audiowizualne usługi medialne w rozumieniu dyrektywy 2010/13 oraz tzw. nowe media. W pierwszej grupie zawarte jest zarówno tradycyjne, linearne rozpowszechnianie telewizyjne, jak i nielinearne usługi ‘na żądanie’; druga łączy się z usługami on-line, w ramach których następuje zarówno internetyzacja mediów masowych, jak i pojawianie się nowych form komunikacyjnych, charakteryzujących się zwłaszcza interakcyjnością, ale też możliwością ograniczania w różnym stopniu publiczności przekazu. Internet i inne nowe technologie oferują coraz to bardziej zróżnicowane, także jeśli chodzi o aspekty kulturowe, formy przekazu dla ich użytkowników/konsumentów, np. gry wideo, aplikacje hybrydowe, etc. . Trzeba jednak pamiętać, że stanowią one niejako dodatkowe środki techniczne rozpowszechniania różnorodnej, także nielegalnej (prawem zakazanej), lub potencjalnie szkodliwej dla rozwoju małoletnich zawartości. Tak charakteryzowane środowisko kreuje specyficzne wyzwania w zakresie ochrony dzieci i młodzieży.