Professio mensoria. Rzymskie korzenie zawodu geodety

PL EN

SZUKAJ

Książki

Kontakt

O wydawnictwie Polityka wydawnicza Etyka wydawnicza

Autorzy Instrukcja wydawnicza Zasady etyczne Umowa licencyjna Oświadczenie o prawach autorskich

Recenzenci Zasady etyczne Procedura i zasady recenzowania Formularz recenzji

Książki

Czasopisma Journal of Modern Science Intercultural Communication

Kontakt

Funkcjonowanie administracji publicznej - historia i stan obecny

Pobierz cytowanie

ROZDZIAŁ KSIĄŻKI (172-185)

Professio mensoria. Rzymskie korzenie zawodu geodety

Bronisław Sitek ¹

Ukryj

1	Wyższa Szkoła Gospodarki Euroregionalnej im. Alcide De Gasperi w Józefowie

Referencje (33)

SŁOWA KLUCZOWE

najstarsze zawody

edukacja geodetów

STRESZCZENIE

Jednym z najstarszych zawodów jest mensor, nazywany w późniejszym czasie agrimensor. Był to geodeta posiadający wiedzę z zakresu matematyki, geologii i dokonywania pomiarów. Ze względu na posiadane wykształcenie był on zaliczany do elity społecznej, w szczególności na prowincji w czasach starożytnych. Agrimensores mogli być urzędnikami cywilnym w armii bądź też działać na rzecz zarządców miast. Ich zadaniem było rozmieszczenie obozów wojskowych lub zakładanych miast, w tym budowanych dróg. Mogli sprawować także swoje funkcje jako niezależni specjaliści. Według zachowanych źródeł, podlegali oni wielu prawom i standardom etycznym. Postać antycznego agrimensores może być przedstawiana jako prototyp dzisiejszego zawodu geodety.

REFERENCJE (33)

1.

Albertario, E. (1943). Note critiche sul titolo del Digesto XI, 6: ”si mensor falsum modum dixerit”, SDHI nr 9.

2.

Behrends, O. Capogrossi Colognesi, L. (1992). Die römische Feldmesskunst. Interdisziplinare Beitrage zu ihrer Bedeutung für die Zivilisationsgeschichte Roms.

3.

Beul, C.R. (1998). Si mensor falsum modum dixerit: Untersuchungen zu D. 11,6, zu den Artes liberales und zum Dolus malus, Darmstadt.

4.

Blume, F. (1967). Agrimensores. Die Schriften der römischen Feldmesser. Hildesheim.

5.

Brodersen, K. (1991). Agrimensores. Die römische Landvermessung. Begleitheft zur Ausstellung, 12. Juli bis 12. August 1991. wyd. 2. München.

6.

Brugi, B. (1968). Le dottrine giuridiche degli Agrimensores Romani. Comparate a quelle del Digesto, Roma 1968.

7.

Canso, D. Gonzales, A. Guillaumin, J-Y. (2005). Les vocabulaires techniques des arpenteurs romains, Besançon.

8.

de Tissot, P. (1979). Etude historique et juridique sur la condition des agrimensores dans l'ancienne Rome. Etude sur l'action en bornage (Dr. fr.). Nancy.

9.

Del Lungo, S. (2004). La pratica agrimensoria nella tarda antichità e nell’alto Medioevo, Spoleto.

10.

Dilke, O.A.W. (1971). The Roman land surveyors. An introduction to the Agrimensores. Amsterdam 1992.

11.

Dilke, O.A.W. Tadei, G.C. Dall'Aglio, P. (1979). Gli agrimensori di Roma antica: teoria e pratica delle divisione e dell'organizzazione del territorio nel mondo antico. Edagricole, 1979.

12.

Ellickson, R.C. Dia Thorland Ch. (1995). Ancient Land Law: Mesopotamia, Egypt, Israel, Chi.-Kent L. Rev. nr 71.185.

13.

Gonzalès, A. Guillaumin, J-Y. (2006). Autour des Libri coloniarum. Colonisation et colonies dans le monde Romain. [w:] Actes du colloque international (Besançon, 16-18 octobre 2003). Besançon.

14.

Hirschfeld, O. (1905). Die Kaiserlichen Verwaltungsbeamten bis auf Diocletian, Berlin.

15.

Chouquer, G. (2001). Des agrimensores romains aux Arpenteurs du XVIème siècle. Catalogue de l'exposition organisée à l'occasion du 125e anniversaire de l'Union des GéomètresExperts immobiliers de Bruxelles en la Chapelle Nassau de la Bibliothèque Royale de Belgique du 22 novembre au 21 décembre 2001. Bruxelles 2001;.

16.

Knütel, R. (1983). Haftung für Hilfspersonen im römischen Recht, ZSS nr 100.

17.

Lewis, M.J.T. (2001). Surveying instruments of Greece and Rome. Cambridge University Press, Cambridge.

18.

Martin, S. D. (1989). The Roman Jurists and the Organization of Private Building in the Late Republic and Early Empire, Bruxelles 1989.

19.

Muñoz Román, W. (1999). Etica en la práctica profesional de la ingeniería. Aspectos filosóficos, históricos y procesales. wyd. 2. San Juan, P. R.

20.

Museros y Rovira, T. (1877). Tratado de tasación de tierras. Y demás objetos del campo : obra indispensable para los profesores y alumnos de la carrera especial de Agrimensores y Tasadores, para los Ingenieros, wyd. 2. Madrid.

21.

Niebuhr, B.G. Smith, W. Schmitz, L. (1830). The history of Rome, t. 2, Cambridge.

22.

Peachin, M. (1996). Iudex vice Caesaris. Deputy Emperors and the Administration od Justice during the Principate, Stuttgard.

23.

Pikulska-Robaszkiewicz, A. (1993). Le règlement des contestations relatives aux limites en droit romain, Łódź.

24.

Pikulska-Robaszkiewicz, A. (2004). Les arpenteurs romains et leur formation intellectuelle, RIDA, 3 ser. Nr 51.

25.

Pikulska-Robaszkiewicz, A. (2006). Les arpenteurs romains : experts et arbitres, Orbis iuris Romani nr 11.

26.

Ranking zawodów zaufania społecznego zrobiony przez Research International Pentor [w:] http://www.piib.org.pl/pliki/r... [odczyt: 2013-11-06].

27.

Sitek B. (2011) [w:] A. Jurewicz i inni, Rzymskie prawo publiczne. Wybrane zagadnienia, Olsztyn 2011.

28.

Sitek, B. (2014). Odpowiedzialność „agrimensores” a odpowiedzialność geodetów, oddane do druku [w:] Zeszyty prawnicze UKSW.

29.

Statut Polskiego Towarzystwa Geodezyjnego [w:] http://www.ptg-org.pl/index.ph... [odczyt: 2013-11-06].

30.

Toneatto, L. (1994-1995). Codices artis mensoriae: i manoscritti degli antichi opuscoli latini d’agrimensura (V-XIX sec.), t. 1, Spoleto.

31.

Vivenza, G. (1994). Divisioni agrimensorie e tributi fondiari nel mondo antico, Padova.

32.

Weber, M. (1891). Die Römische Agrargeschichte in Ihrer Bedeutung für das Staats- und Privatrecht, Stuttgart.

33.

Willems, P. (1910). Le droit public Romain, Louvain.

Udostępnij

Indeksy

Indeks słów kluczowych

Indeks autorów

Partnerzy:

© 2006-2024 Journal hosting platform by Bentus

Scroll to top