Ewolucja orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie wolności zrzeszania się i strajku osób zatrudnionych w służbie publicznej powstała po opublikowaniu innych międzynarodowych dokumentów, w tym konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (dalej: MOP). Trybunał stwierdził, że wykładnia przepisów zawartych w tekście Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności powinna również uwzględniać inne dokumenty o znaczeniu międzynarodowym oraz praktykę krajów europejskich odzwierciedlającą ich wspólne wartości (Garlicki, 2010). Trybunał orzekający w przedmiocie swobody zrzeszania się i strajku osób zatrudnionych w służbie publicznej powołał się przede wszystkim na konwencje MOP nr 87 i 151. Pierwsza z nich opisuje zakres swobody zrzeszania się i ochrony praw związków zawodowych (prawo do rokowań grupowych, wspierania i ochrony pracowników oraz interesów pracodawców). Jego postanowienia dotyczą szerokiego grona pracowników zatrudnionych w sektorze prywatnym i publicznym. Ograniczenia dotyczące uczestnictwa w zgromadzeniach i stowarzyszeniach nie obejmują jednak urzędników publicznych (członków sił zbrojnych i policji). Jeśli chodzi o konwencję nr 151, ogranicza ona prawo do organizowania działań związków zawodowych przez pracowników publicznych na wysokich stanowiskach kierowniczych, pracowników objętych tajemnicą państwową, urzędników państwowych, np. osoby pracujące w ministerstwach. Za każdym razem gdy Trybunał bada sprawy w kontekście EKPC, odwołuje się do postanowień obu konwencji, aby stwierdzić, czy skarżące podmioty administracji publicznej są objęte ich przepisami.