Człowiek, jako jednostka biologiczna i społeczna, dla swej egzystencji nieustannie utrzymuje kontakt ze środowiskiem. Nie chodzi tu wyłącznie o wymiar duchowy i estetyczny (który swoją drogą jest również bardzo ważny), ale przede wszystkim czysto biologiczny, egzystencjalny. Środowisko jest stałym „producentem” i „dostarczycielem” niezbędnych do życia każdej istoty szeregu tzw. dóbr i usług ekologicznych, których sztuczne systemy nie są w stanie zabezpieczyć. Bezpieczeństwo w tym względzie mają zapewniać wypracowane przez lata m.in. prawa człowieka, które z reguły zaliczane są do trzeciej kategorii, tzw. praw zbiorowych. Dziś warto byłoby spojrzeć na te zagadnienia przez pryzmat potrzeb, które – w odróżnieniu od przepisów prawa – bezwzględnie muszą być realizowane, jeżeli podmiotowi tych praw zależy na własnym istnieniu.