Celem artykułu jest charakterystyka polskiej polityki innowacyjnej. Analiza zostanie dokonana z perspektywy narodowego systemu innowacji wdrażanego w Polsce od lat 90. Ponieważ polska polityka innowacyjna opracowywana jest zgodnie z wytycznymi unijnymi, a także finansowana głównie ze środków unijnych, podjęta zostanie próba oceny adekwatności tak sformułowanej strategii do polskich realiów gospodarczych i społecznych. Autor kwestionuje bowiem skuteczność mechanizmu naśladownictwa tzw. dobrych praktyk, zgodnie z którym rozwiązania efektowne np. w Finlandii przenoszone są na grunt państw Europy Środkowo-Wschodniej. Należy wziąć pod uwagę, że obecnie Polska zajmuje 45. miejsce w rankingu Global Innovation Index 2014, za krajami bałtyckimi, Czechami i Słowacją, a nawet Bułgarią i Mołdawią. Niemniej jednak rozwój innowacyjności i przedsiębiorczości, współpraca między biznesem i nauką oraz rozwój usług informacyjnych – to priorytety związane z unijną perspektywą finansową na lata 2014–2020. Na realizację programu Unia Europejska przeznaczy 8,6 mld euro, czyli ponad 35 mld zł. W kontekście tak imponującego dofinansowania polskiej polityki innowacyjnej ważne jest trafne rozpoznanie warunków umożliwiających zwiększenie jej efektywności.