Przyjęta w 1990 r. koncepcja nieograniczonej liczebnie kadencyjności w samorządach terytorialnych, zgodnie zresztą z tradycją innych państw europejskich, została obudowana normatywnie i dogmatycznie. Jest ona uznawana za wyraz państwa prawa, decentralizacji administracji publicznej i upodmiotowienia lokalnej społeczności. Dwadzieścia pięć lat doświadczeń samorządności w Polsce rodzi konieczność refleksji nad oceną minionej rzeczywistości oraz pewną projekcję nowych możliwych rozwiązań normatywnych. Ograniczenie kadencyjności występuje w przypadku licznych urzędów w administracji państwowej i unijnej, zaś w samorządach stosowne jest w niektórych stanach USA. Ograniczanie kadencyjności w samorządach znane było w antycznym Rzymie. Brak ograniczenia kadencyjności w samorządach terytorialnych może powodować powstanie lokalnej oligarchii, grup klienteli walczącej o własne interesy, a nie ogółu. Narasta zjawisko nepotyzmu i wykorzystywania środków publicznych do własnych interesów, m.in. na kampanie wyborcze. Pojawia się wykorzystywanie instrumentów prawnych czy pracowników administracji samorządowej do prowadzenia kampanii wyborczej i zapewnienia sobie zależnego elektoratu, zależnego głównie ekonomicznie od wójta. Wiele z tych negatywnych zjawisk powodowana jest jeszcze brakiem dojrzałości politycznej lokalnej społeczności, co należy usprawiedliwić historią Polski, zwłaszcza zaborami, wojnami i ustrojem komunistycznym. Stąd postulat wprowadzenia kadencyjności wydaje się zasadny.