Artykuł o ochronie dzieci i młodzieży przed negatywnym wpływem mediów audiowizualnych w świetle dokumentów Unii Europejskiej jest wprowadzeniem do analizy prawnej przedmiotu. Obejmuje najważniejsze akty prawne i inne dokumenty z okresu 1989 – 2012. Składa się z czterech części. W pierwszej zarysowano problematykę zmieniającego się środowiska mediów audiowizualnych, w kontekście nauk o komunikowaniu społecznym i złożonych uwarunkowań, jakim podlega ono w erze cywilizacji informacyjnej. W drugiej omówiono główne unormowania dotyczące tej kwestii w ujęciu dyrektywy o telewizji bez granic (89/552/EEC, 97/36/ EC) oraz zielonej księgi COM (96) 483 i dwóch rekomendacji 98/560/EC, 2006/952/EC, obejmujących tematykę ochrony małoletnich w środowisku mediów audiowizualnych i usług on-line. Dokumenty te odnoszą się do tradycyjnego rozpowszechniania telewizyjnego, ale też inicjują postanowienia dotyczące nowopowstającej, konwergentnej przestrzeni; wprowadzają podstawowe standardy prawne i zalecenia, kreujące powstanie na poziomie krajowym systemów, obejmujących regulacje prawne, środki alternatywne (samoregulacje/ ko-regulacje) oraz inne metody (klasyfikacje programów, czy techniki blokujące dostęp do niepożądanych treści). W punkcie trzecim omówiono tematykę z perspektywy aktualnie obowiązujących dyrektyw o audiowizualnych usługach medialnych 2007/65/EC, 2010/13/EU oraz raporty z ich implementacji i wdrożeniu wyżej wymienionych rekomendacji z roku 2011 i 2012; zwrócono zwłaszcza uwagę na zmianę zakresu audiowizualnych usług medialnych i stosowanie odmiennych reżimów względem rozpowszechniania telewizyjnego i nielinearnego. W punkcie czwartym zawarto wnioski i rekomendacje co do dalszych rozwiązań oraz wskazano podmioty zobowiązane do realizacji polityki UE w tym zakresie (tj. państwa członkowskie, przemysł audiowizualny, organizacje pozarządowe, rodzice, nauczyciele). Przedmiotowo poruszono następujące zagadnienia: 1) definicję i klasyfikację zawartości usług pod kątem jej szkodliwości dla prawidłowego rozwoju małoletnich; uwzględniono treści nielegalne oraz różnie kategoryzowane legalne, ale dopuszczalne wyłącznie dla osób dorosłych z uwagi na ich nieodpowiedniość dla dzieci i młodzieży (np. zakazane dla rozpowszechniania telewizyjnego pornografia lub przemoc); 2) prawne i alternatywne metody ograniczania małoletnim dostępu do w/w w postaci systemów klasyfikujących treści, lub wiek, czas ochronny, lub techniczne filtry i blokady; 3) problematykę edukacji medialnej i znaczenie kompetencji w tym obszarze dla właściwego funkcjonowania, zwłaszcza małoletnich we współczesnym społeczeństwie informacyjnym. W punkcie trzecim omówiono tematykę z perspektywy aktualnie obowiązujących dyrektyw o audiowizualnych usługach medialnych 2007/65/EC, 2010/13/EU oraz raporty z ich implementacji i wdrożeniu wyżej wymienionych rekomendacji z roku 2011 i 2012; zwrócono zwłaszcza uwagę na zmianę zakresu audiowizualnych usług medialnych i stosowanie odmien1 Katedra Prawa i Administracji, Wydział Bezpieczeństnych reżimów względem rozpowszechniania telewizyjnego i nielinearnego. W punkcie czwartym zawarto wnioski i rekomendacje co do dalszych rozwiązań oraz wskazano podmioty zobowiązane do realizacji polityki UE w tym zakresie (tj. państwa członkowskie, przemysł audiowizualny, organizacje pozarządowe, rodzice, nauczyciele). Przedmiotowo poruszono następujące zagadnienia: 1) definicję i klasyfikację zawartości usług pod kątem jej szkodliwości dla prawidłowego rozwoju małoletnich; uwzględniono treści nielegalne oraz różnie kategoryzowane legalne, ale dopuszczalne wyłącznie dla osób dorosłych z uwagi na ich nieodpowiedniość dla dzieci i młodzieży (np. zakazane dla rozpowszechniania telewizyjnego pornografia lub przemoc); 2) prawne i alternatywne metody ograniczania małoletnim dostępu do w/w w postaci systemów klasyfikujących treści, lub wiek, czas ochronny, lub techniczne filtry i blokady; 3) problematykę edukacji medialnej i znaczenie kompetencji w tym obszarze dla właściwego funkcjonowania, zwłaszcza małoletnich we współczesnym społeczeństwie informacyjnym.