Kazimierz Denek uważa, że o jakości systemu edukacji możemy mówić wtedy, gdy jej korelaty przyczyniają się w optymalnym stopniu do realizacji wartości i celów. Oznacza to doskonalenie funkcji szkoły, zwiększenie efektywności jej pracy. Reforma systemu edukacji przywiązuje wielką wagę do jakości pracy szkoły, a w jej obrębie aktywności nauczyciela. Nakłada obowiązek jej określania w drodze ewaluacji (Denek, 2007; 45). Leszek Korporowicz przypomina, iż ewaluacja nie może być zabiegiem podejmowanym jedynie dla anonimowych potrzeb biurokratycznej maszyny administracji (Korporowicz, 2010). Najistotniejszym jej celem jest odkrywanie i animowanie wewnętrznych potencjałów rozwoju ewaluowanego programu. Równoważenie i uspołecznienie cech systemu ewaluacji oświaty wymaga dojrzałego i świadomego zamysłu, jest też realizacją potrzeby dialogiczności. Tak rozumiana ewaluacja może nabrać cech animacji, być wezwaniem do działania poprzez umiejętną analizę, interpretację oraz pobudzanie zasobów, jakimi dysponują ludzie, proces i program kształcenia.