Zwalczanie terroryzmu informatycznego stało się nie tylko ważnym zagadnieniem natury politycznej, ale również, a może przede wszystkim, problemem natury ekonomicznej. Cyberterroryści mogą również dostosować swoje działania tak, aby zmaksymalizować pozytywny dla siebie wynik. Ponadto cyberterroryzm nie wymaga treningu fizycznego ani dużego zabezpieczenia logistycznego. Nie wymaga również podróżowania. Cyberterroryzm nie jest odrębnym lub specyficznym rodzajem terroryzmu ze względu na ideologię. Służy dokładnie tym samym celom co zamachy bombowe, porwania oraz branie zakładników. Wyróżnia się tylko formą – zastosowaniem sprzętu i oprogramowania komputerowego. Ataki w cyberprzestrzeni nie stwarzają ryzyka poniesienia śmierci lub obrażeń fizycznych, ograniczają więc konieczność narażania życia – zamachy w sieci nie wymagają bowiem ataków samobójczych. Aby przeprowadzić taki atak, nie potrzeba posiadać praktycznie żadnych umiejętności – można wynająć crackerów, którzy łamiąc zabezpieczenia (często nie zdając sobie sprawy ze skutków swojego działania), za pieniądze przeprowadzą atak terrorystyczny. Dotychczasowe przykłady przestępstw informatycznych pokazują, jak wielka liczba ludzi może być dotknięta skutkami takiego działania; wynika to z globalnego charakteru informatyzacji. Tym samym jeden z zasadniczych celów terrorystów – medialność ataku – jest przeogromny. Odrębną kwestią jest wykorzystanie Internetu i komputerów przez terrorystów w celach innych niż bezpośrednie zamachy. Systemy komputerowe są doskonałym środkiem zbierania i wymiany informacji oraz łączności. Zapewniają anonimowość, pozwalają na kodowanie lub ukrywanie informacji. Przekazy mogą być ukryte w niebudzących podejrzeń plikach tekstowych czy graficznych.