Nieprzystosowanie społeczne dzieci i młodzieży jawi się jako jeden z obszarów troski o racjonalne wychowanie tej grupy społecznej. Należy zauważyć że w wielu zbiorowych dziełach mamy do czynienia z daleko posuniętym eklektyzmem polegającym na zapożyczeniu od różnych doktryn rozwiązań i przetransformowaniu ich w nową formę mająca wpływ na zachowanie i pozytywne postrzeganie badanego problemu. Stąd rodzi się pytanie czy język pedagogiki w ogóle istnieje, czy jest on tylko źródłem pozostałości po innych dyscyplinach. Nie można nie zauważyć refleksji naukowej co do tej dziedziny i do prób jej rozwoju. Zachowania dewiacyjne i kontrowersyjne stają się widoczne i są w centrum uwagi nauk o patologii społecznej obejmującej zachowanie indywidualne człowieka jako istoty niezwykle złożonej nie nadającej się zredukować do żadnego z wymiarów (biologicznego, psychologicznego, społecznego czy kulturowego). Pedagogika resocjalizacyjna jakby na nowo odkrywa dokonujące się zmiany w zakresie kształcenia, wychowania i terapii poprzez szereg rozpoznań (diagnoz), w które zamierza interweniować wykorzystując nowe technologie wywierania wpływu na zachowania i motywacje osób w różnych warunkach (izolacji lub swobody działania). W tym też celu wykorzystuje się programy profilaktyczno – korekcyjne lub kreacyjne ku adaptacji twórczej, przedefiniowane z obszarów wiedzy użytecznej