W dzisiejszych czasach obserwuje się zjawisko dążenia do jedności. Dzieje się tak w różnych dziedzinach życia. Politycy dążą do zjednoczenia Europy, psycholodzy do jedności człowieka, pedagodzy do integracji dzieci pełnosprawnych i niepełnosprawnych w społeczeństwie, terapeuci integracji sensorycznej do integracji wszystkich zmysłów. Niektórzy jednak zapominają, że nie system, ale człowiek w tym systemie jest najważniejszy. Niepełnosprawność ukazuje nam, że kimś ważniejszym jest człowiek niż to, co umie i robi, choć ważne jest, aby na miarę swoich możliwości i umiejętności mógł się zrealizować. To integracja ma dać tym dzieciom szansę i odpowiedź na nurtujące pytanie: czy są oni pełnoprawnymi członkami naszego społeczeństwa i jaką mają szansę rozwoju. System edukacji w Polsce powinien i już po części zaczyna być otwarty na wszystkich uczniów. Powinien zwracać uwagę na ich indywidualne potrzeby oraz podejmować różnorodne działania w celu zapewnienia wszystkim jak najlepszych warunków normalnego i pełnego funkcjonowania w środowisku. Specjalne potrzeby edukacyjne to wypadkowa możliwości i braków dziecka oraz możliwości i braków otoczenia.