Tematem niniejszej pracy jest „łapownictwo w świetle polskiego prawa karnego”. Łapownictwo jest jednym ze składowych ogólnego i szerokiego pojęcia – KORUPCJI, które jest najbardziej rozpowszechnione w nazewnictwie ogólnospołecznym. Kolejnymi typami korupcji są pojęcia płatnej protekcji, nepotyzmu, szantażu w zamian za korzyści oraz defraudacja publicznych środków finansowych. Niniejsza praca poświęcona jest jedynie łapownictwu, zawężonemu ponadto do form objętych kryminalizacją w obowiązującym obecnie kodeksie karnym. Łapownictwo jest zjawiskiem, które w ostatnich latach doczekało się w naszym kraju „odkrycia” na nowo. W kodeksie karnym z 1997 roku zostały uwzględnione niektóre artykuły z kodeksu z 1969 roku. Siłą rzeczy musiały one zostać nieco zmodyfikowane ze względu na zmiany ustrojowe, polityczne oraz gospodarcze, jakie zaistniały w Polsce po 1989 roku. Po wprowadzeniu w 1997 roku nowego kodeksu karnego, kolejnym punktem zwrotnym w walce z łapownictwem stało się wejście Rzeczpospolitej Polskiej do struktury Wspólnoty Unii Europejskiej, a co za tym idzie ujednolicenie wszelkich dziedzin prawa. Tak też nowelą z 13 czerwca 2003 roku1 wprowadzono dodatkowe rodzaje łapownictwa – wyborczego (politycznego), gospodarczego (menedżerów) oraz w sporcie profesjonalnym.