PL EN
Wydawnictwo
AWSGE
Akademia Nauk Stosowanych
WSGE
im. Alcide De Gasperi
ROZDZIAŁ KSIĄŻKI (112-124)
Kryzys autorytetu w wychowaniu
 
 
Więcej
Ukryj
1
Wyższa Szkoła Gospodarki Euroregionalnej im. Alcide De Gasperi w Józefowie
 
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Refleksja nad autorytetem w czasach głębokiego kryzysu antropologicznego i transformacji we wszystkich obszarach życia wzbudza ożywioną polemikę. Z jednej strony podkreśla się znaczenie i potrzebę autorytetu z drugiej zaś odrzuca go, argumentując że jest zaprzeczeniem wolności człowieka, narzędziem przymusu. Wprowadza to pewne zamieszanie i bywa przyczyną błędnej interpretacji, powodującej mylenie autorytetu z autorytaryzmem, a wolności z permisywizmem. We współczesnym świecie, w którym młody człowiek staje się coraz bardziej niezależny, często zbuntowany, szczególnie w okresie doświadczanego kryzysu tożsamości i towarzyszących mu burzliwych przemian fizjologicznych, nadal potrzebuje on autentycznych autorytetów, osoby dorosłej, która wskaże drogę, przedstawi wizję przyszłości, pociągnie przykładem, zapewni poczucie bezpieczeństwa.
 
REFERENCJE (29)
1.
Albanese O., Belloro A., Re S. (1996) Il dogmatizmo educativo dell’adulto nella elazione con il preadolescente:possibilta’ di un intervento educativo, Orientamenti Pedagogici 5, s.1103-1115.
 
2.
Alberich E. (1983), Educazione morale oggi, Las, Roma.
 
3.
Amadini M. (2006) Memoria ed educazione. Le tracce del passato nel divenire dell’uomo, La Scuola, Brescia.
 
4.
Błędowska M. (1996), Autorytet – surowość w granicach taktu, Edukacja i dialog, 7/80, s. 3-5.
 
5.
Bellingreri A. (2005), Per una pedagogia dell’empatia, Vita e Pensiero, Milano.
 
6.
Biernat T. (2012), Kryzys autorytetu rodziny, w: A. Olubiński, Autorytet, czy potrzebny w procesie edukacji?, Akapit, Toruń.
 
7.
Caroni V., V. Iori (1989), Asimmetria del rapporto educativo, Armando, Roma.
 
8.
Cencini A. (1997), Crisi, Dizionario di Scenze dell’Educazione, ELLe Di Ci, LAS, SIE.
 
9.
CESPEF, (2008) Educare i bambini all’autonomia, La Scuola, Brescia.
 
10.
Chionna A. (2001), Pedagogia della resposabilita. Educazione e contesti sociali, La Scuola, Brescia.
 
11.
Chwedorowicz J. (2012), Kompetencje lokalnego lidera kultury, Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów, Łódź.
 
12.
Dziewiecki M. (2012), Komunikacja wychowawcza, Salwador, Kielce.
 
13.
Galli N. (1991), Educazione familiare e societa complessa, Vita e Pensiero.
 
14.
Keler-Turska M. (2012), Autorytet nauczyciela, Wychowawca, 10, s. 8.
 
15.
Kiereś B. (2012), Przyczyny i konsekwencje kryzysu w wychowaniu, Cywilizacja 42, s. 65-70.
 
16.
Kiereś B. (2009), O personalizm w pedagogice. Studia i szkice z teorii wychowania, Lublin.
 
17.
Kiereś H. (2005), Kryzys, A. Maryniarczyk (red.), Powszechna encyklopedia filozofii, t. 6, Lublin.
 
18.
Lombardo Pijola M. (2007), Ho 12 anni, Faccio la cubista, mi chiamo principessa. Storie di bulli, lolite altri bimbi, Bompiani, Milano.
 
19.
Łobocki M. (2009), wychowanie moralne w zarysie, Kraków.
 
20.
Łuczyński A. (2012), Autorytet i odpowiedzialność w wychowaniu, w: D. Bis, E Smołki (red.), Wychowanie wobec współczesnych przemian społeczno-kulturowych, Kul, Lublin.
 
21.
Malavasi P. (1998), L’impegno ontologico della pedagogia. In dialogo con Paul Ricoeur, La Scuola, Brescia.
 
22.
Nowak M. (1999), Podstawy pedagogiki otwartej, Kul, Lublin.
 
23.
Nowotka M. (2012), Paradoksy wychowania, Wychowawca 10, s. 20-21.
 
24.
Pati P. (1984), Pedagogia della comunicazione educativa, La Scuola Brescia.
 
25.
Rosmini A. (1981), Antropologia in servizio della scienza morale, Città Nuova, Roma.
 
26.
Roveda P. (1985), Il fanciullo e l’ubbidienza, Vita e Pensiero, Milano.
 
27.
Sidorowicz G. (1996), Brońmy autorytetu nauczyciela, Edukacja i Dialog 7, s. 6-7.
 
28.
Winn M., Bambini senza infanzia, Armando, Roma 1984.
 
29.
Witkowski L., Historie autorytetu wobec kultury i edukacji, Impuls, Kraków 2011.
 
Journals System - logo
Scroll to top