Klauzula wyłączenia karalności przy przestępstwie łapownictwa czynnego istnieje w obowiązującym stanie prawnym od 2003 roku. Celem wprowadzenia przedmiotowej regulacji była chęć zwiększenia efektów walki ze zjawiskiem korupcji, w drodze uzyskiwania materiału dowodowego pochodzącego bezpośrednio od jednego ze sprawców przestępstwa. Z dobrodziejstwa bezkarności określonej w art. 229. § 6. k.k. może skorzystać wyłącznie sprawca przekupstwa. Tym samym ustawodawca nie przewidział możliwości zastosowania wyłączenia karalności osoby dopuszczającej się sprzedajności. Zgodnie z treścią tego artykułu sprawca wręczenia korzyści majątkowej lub osobistej albo ich obietnicy, przy spełnieniu określonych przepisem warunków, nie podlega karze. Przedmiotowe uwarunkowania, od których wystąpienia uzależnione jest wyłączenie karalności łapownictwa, budzą w praktyce wątpliwości interpretacyjne. Zamysłem autora było przedstawienie przesłanek stosowania instytucji określonej w art. 229 § 6 kk, w tym ukazania doktrynalnych różnic w sposobie ich wykładni, jak również zaprezentowanie własnych poglądów w tym zakresie.