W okresie transformacji systemu edukacji w Polsce, na początku lat 90., prowadzono ostre spory i dysputy wokół aksjologicznych podstaw edukacji i koniecznych zmian w polskim systemie kształcenia. Temperatura sporów i dyskusji była nie mniejsza niż obecnie. Jednym z podstawowych pytań zadawanych zarówno wówczas, jak i dziś jest pytanie o to, jakie są zadania szkoły, jakie musi ona podjąć wyzwania by przygotować młode pokolenie do nowych wyzwań stojących zarówno przed nim, jak i całym społeczeństwem. Autorzy artykułu podjęli próbę odpowiedzi na pytanie: jak współczesne pokolenie dwudziestokilkulatków rozumie nowoczesność? Czy jest to pokolenie „ignorantów humanistycznych”, dla których kultura słowa przestała istnieć i została zastąpiona „cywilizacją wizyjną”? Odpowiedź na to pytanie będzie jednocześnie próbą odpowiedzi czy szkoła w okresie intensywnych przemian programowych i systemowych z początku XXI wieku osiągnęła stawiane przed nią cele, to jest, czy oprócz wielu innych zadań o charakterze pragmatycznym, przyczyniła się do zintegrowanego rozwoju osobowego współczesnego młodego człowieka. W tym celu przeprowadzono badania ankietowe w grupie 103 studentów Wydziału Nauk Ekonomicznych i Technicznych w Państwowej Szkole Wyższej im. Papieża Jana Pawła II w Białej Podlaskiej.