PL EN
Wydawnictwo
AWSGE
Akademia Nauk Stosowanych
WSGE
im. Alcide De Gasperi
ROZDZIAŁ KSIĄŻKI (163-174)
KARAĆ CZY NAGRADZAĆ – DYLEMATY WSPÓŁCZESNEJ EDUKACJI
 
 
Więcej
Ukryj
1
Wyższa Szkoła Gospodarki Euroregionalnej im. Alcide De Gasperi w Józefowie
 
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Karać czy nagradzać − to dylemat, który różnie rozstrzygano w ciągu wieków. W starożytności karę uważano za niezbędny środek wychowawczy; utożsamiano ją z karą cielesną, a jej celem było wychowanie człowieka posłusznego, podporządkowującego się ustalonym normom społecznym. W antycznym Rzymie tylko nieliczni zajmowali odmienne stanowisko. Należał do nich m.in. rzymski nauczyciel cesarzy Kwintylian, który stosowanie kar fizycznych uważał za niewskazane, gdyż poniżają one godność człowieka. Twierdził on, że: „kto ma umysł prostacki do tego stopnia, że nie reaguje na naganę, tego kij nie naprawi” [1]. Przestrzegając przed ich nadużywaniem, zwraca baczną uwagę, aby środki wychowawcze dostosowywać do natury i zdolności ucznia.
 
REFERENCJE (35)
1.
Wołoszyn S., Źródła do dziejów wychowania i myśli pedagogicznej, t. 1, Warszawa 1995.
 
2.
Kołaczkowski J., Znaczenie karności w formacji mądrościowej człowieka w rodzinie w ujęciu Księgi Przysłów. Ujęcie pastoralne, [w:] „Pedagogia Christiana” 1(2004).
 
3.
Dozionario di scenze dell’educazione, M. Prelezzo, C. Nanni, G. Malizna, (eds.) Roma 1997.
 
4.
Locke J., Myśli o wychowaniu, Wrocław–Kraków 1959.
 
5.
Cian L., Wychowanie w duchu księdza Bosko, Warszawa, 1991.
 
6.
Korczak J., Pisma wybrane, Warszawa 1978.
 
7.
Matyjas B., Dzieciństwo w kryzysie. Etiologia zjawiska, Warszawa 2008.
 
8.
Okoń W., Nowy słownik pedagogiczny, Warszawa 1996.
 
9.
Dąbrowska J., Bez stresu z dziećmi, Warszawa 1993.
 
10.
Mieszalski S., O przymusie i dyscyplinie w klasie, Warszawa 1997.
 
11.
Jundziłł J, Nagrody i kary w wychowaniu, Warszawa 1984.
 
12.
Konarzewski K., O wychowaniu w szkole, [w:] Kruszewski K. (red.), Sztuka nauczania. Czynności nauczania, Warszawa 1992.
 
13.
Nalaskowski S, Wprowadzenie do pedagogiki ogólnej, Olsztyn 2004.
 
14.
Samson A., Moje dziecko mnie nie słucha, Warszawa 1994.
 
15.
Gryciuk K., Metody wychowania stosowane przez rodziców, „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze” 9(2009).
 
16.
Mika S., Skuteczność stosowania kar w wychowaniu, Warszawa 1969.
 
17.
Ochmański M., Nagrody i kary w wychowaniu dzieci w młodszym wieku szkolnym, Warszawa 2001.
 
18.
Popławska D., Nakazy-Zakazy-Kary, „Wychowawca” 2003 nr 3.
 
19.
Krajewska M., Kara i nagroda, „Edukacja i Dialog” 2001 nr 3.
 
20.
Narczewska M., Czy kary są koniecznym składnikiem wychowania?, „Wychowanie na co dzień”, 2001 nr 9.
 
21.
Heleniak A., Ukarać czy nagradzać?, „Wychowawca” 2003 nr 5.
 
22.
Ziemska M., Rodzina i dziecko, Warszawa 1986.
 
23.
Okoń W., Słownik pedagogiczny, Warszawa 1992.
 
24.
Kozłowski W., Chwalić, ale za co? Motywacyjne aspekty pochwał, „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze” 2007 nr 5.
 
25.
Iglicka H., Nakazy–zakazy, nagrody–kary, [w:] D. Chrzanowska (red.), 50 tajemnic o naszych dzieciach, Warszawa 1989.
 
26.
Kuczkowski S., Przyjacielskie spotkania wychowawcze, Kraków 1991.
 
27.
Robertson J., Jak zachować dyscyplinę, ład i uwagę w klasie, Warszawa 1998.
 
28.
Dudzińska I., Metodyka wychowania w przedszkolu, Warszawa 1976.
 
29.
Spock B., M. B. Rottenberg, Dziecko – pielęgnowanie i wychowanie, Warszawa 1992.
 
30.
Łukasik J., O wartości konsekwencji w wychowaniu, „Bliżej przedszkola”, 2010 nr 11.
 
31.
Święcicka-Domańska J., Odnaleźć radość bycia rodzicem, „Niebieska Linia” 2004 nr 6.
 
32.
Cibora K., Czy możliwe jest wychowanie bez stosowania kar?, „Psychologia w szkole”, 2009 nr 1.
 
33.
Góra M., Pedagogiczne cele kary, „Edukacja i dialog”, 1995 nr 9.
 
34.
Buławnik-Rusnak K., Agresywne zachowania dzieci – wpływ rodziny, „Wychowawca”, 2003 nr 3.
 
35.
Ranschburg J., Lęk, gniew, agresja, Warszawa 1980.
 
Journals System - logo
Scroll to top