ROZDZIAŁ KSIĄŻKI (305-324)
Jednostki specjalne polskiej Policji
Więcej
Ukryj
1 |
profesor nadzwyczajny Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie |
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Historia policyjnych działań specjalnych w Polsce sięga roku 1976,
kiedy
powstała pierwsza formacja tego typu. Aktualnie, na policyjny system
działań specjalnych składa się 16 jednostek i komórek antyterrorystycznych,
które realizują swoje zadania na terenie poszczególnych województw,
oraz centralna jednostka antyterrorystyczna – Biuro Operacji
Antyterrorystycznych Komendy Głównej Policji. Służba w pododdziale
antyterrorystycznym jest wyjątkowo uciążliwa i wymaga szczególnych predyspozycji,
które weryfikowane są w procesie doboru kandydatów. Ich wyszkolenie
odbywa się zarówno na szkoleniach centralnych w szkołach
policyjnych,
jak też lokalnie. Wypełnia ono także godziny codziennej służby,
a obejmuje cały szereg specjalistycznych dziedzin. Realizacja specjalnych
zadań wymaga również wyposażenia w specjalne środki, począwszy od
wyposażenia indywidualnego policjantów, poprzez elementy wyposażenia
specjalistycznego, po środki wyposażenia zespołowego. Zadania pododdziałów
antyterrorystycznych Policji obejmują prowadzenie działań bojowych
oraz rozpoznawczych, zmierzających do likwidowania zamachów
terrorystycznych, a także przeciwdziałanie zdarzeniom o takim charakterze
oraz innych, o szczególnym stopniu skomplikowania. Policyjne formacje
antyterrorystyczne nie są jednostkami masowymi, a ich wyposażenie,
wszechstronne wyszkolenie i specjalne umiejętności predysponują je do
wykonywania zadań specyficznych, odbiegających znacznie od tych właściwych
konwencjonalnym siłom policyjnym.
REFERENCJE (16)
1.
Gula, P., Tarnowski P., Zubrzycki, W. (2005). Terroryzm – zagrożenia i przeciwdziałanie. Kraków: Wyd. Zdrowie i Zarządzanie.
2.
Hołyst, B., Jałoszyński, K., Letkiewicz, A. (2009). (red.), Wojna z terroryzmem w XXI wieku. Szczytno.
3.
Jałoszyński, K. (2001). Terroryzm czy terror kryminalny w Polsce?,, Warszawa:. AON.
4.
Jałoszyński, K., Zubrzycki, W., Babiński, A. (2015). (red.), Policyjne siły specjalne w Polsce. Szczytno: WSPol.
5.
Lisiecki, M., Raczkowska-Lipińska, M., Sitek, B., Pokruszyński, W. (2009). (red.), Bezpieczeństwo wewnętrzne Rzeczypospolitej Polskiej na tle państw Unii Europejskiej. Stan obecny oraz perspektywy zmian. Józefów: WSGE.
6.
Pawlik, J., Żywczyk, M.. (1989). Organizacja i przeznaczenie pododdziałów specjalnych Milicji Obywatelskiej. Warszawa: Departament Szkolenia i Doskonalenia Zawodowego MSW..
7.
Piątek, Z. (2006). (red.), Współczesny wymiar terroryzmu. Zielonka.
8.
Szafrański, J. (2007). (red.), Współczesne zagrożenia terroryzmem oraz metody działań antyterrorystycznych. Szczytno.
9.
Szafrański, J. (2004). Współdziałanie jednostek obrony terytorialnej i policji w walce z terroryzmem. Szczytno: Wydział Wydawnictw i Poligrafii WSP..
10.
Zubrzycki, W. (2011). (red.), Przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystyczny w Polsce.,Warszawa: Jografika Studio Wydawnicze.
11.
Zubrzyck,i W. (2009). ATLAS, zjednoczona Europa wobec zamachów terrorystycznych. Warszawa: Jografika Studio Wydawnicze.
12.
Zubrzycki, W.(2011). Oddział antyterrorystyczny Policji w zwalczaniu terroryzmu, Zeszyty Naukowe, dodatek. Warszawa: Akademii Obrony Narodowej.
13.
Zubrzycki, W. (2010). Pododdziały antyterrorystyczne Policji., Warszawa: Jografika,.
14.
Jałoszyński, K., Krajowe pododdziały antyterrorystyczne – historia i teraźniejszość, „Policja” 2000, nr 1-2/00.
15.
Wypych, M., Zubrzycki W., Zabezpieczenie medyczne działań specjalnych Policji, Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej nr 172 K/2 – Perspektywy i rozwój systemów ratownictwa, bezpieczeństwa i obronności w XXI wieku, Gdynia 2008.
16.
Zubrzycki, W. Sytuacja kryzysowa jako przesłanka powołania i specjalnego przygotowania policyjnych pododdziałów antyterrorystycznych, Policja nr 1-2/2003, WSPol Szczytno.