Percepcja rzeczywistości i odczytywanie znaków w niej zawartych odbywa się przede wszystkim poprzez język naturalny. W przestrzeni architektonicznej rozumienie form ułatwia wydatnie semiotyka. W XX w. osiągnięcia szkoły tartusko-moskiewskiej i twórczość Umberto Eco wpłynęły na usprawnienie komunikacji pomiędzy przedmiotem poznania a podmiotem. Stąd też płynie pytanie: W jaki sposób, przy użyciu jakich narzędzi, można odczytać szerokie spektrum czynników kształtujących obraz architektury? Odpowiedzią bywa poszukiwanie analogii użytkowych form przestrzennych z malarstwem, rzeźbą, muzyką. Warto jednak zwrócić się do bazowego obszaru rozumienia świata, którym jest język naturalny. Jest to o tyle zrozumiałe, że żyjemy już po rewolucyjnych dokonaniach XX w. filozofii języka, która ciągle jest źródłem twórczych refleksji dotyczących kondycji człowieka we współczesnym świecie. W zrozumieniu meandrów kulturowych, składających się obecnie na pojęcie terminu „architektura”, pomocna jest również hermeneutyka.