Od dawna w myśli humanistycznej rodziły się dylematy związane z zakresem wolności i swobody, bezpieczeństwa i obowiązku, przymusu czy przemocy. Rzadziej mówiono o przebiegającej granicy pomiędzy tymi kategoriami. Granicą dla wolności czy swobody jest bezpieczeństwo każdego człowieka (Erasmus, 2012, s. 46). Uważa się, że swoboda przejawia się w spontanicznym reagowaniu. Rozzuchwala, gdy nie funkcjonują mechanizmy kontroli i samokontroli wewnętrznej i zewnętrznej. Imprezy masowe, również Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej EURO 2012, mogą zagrażać bezpieczeństwu innych osób, ponieważ występuje duża różnorodność zgromadzonych np. ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, język, religię, poglądy polityczne, pochodzenie narodowe lub jakąkolwiek inną sytuację. Obowiązkiem państwa jest zapewnienie każdemu człowiekowi znajdującemu się na terytorium Polski bezpieczeństwa, także bezpieczeństwa religijnego. Prawo do wolności religijnej i prawo do bezpieczeństwa są prawami podstawowymi, których w dziejach ludzkich żądano najwcześniej i najbardziej zdecydowanie. Prawo do wolności sumienia i religii – bardziej niż jakiekolwiek inne prawo podstawowe – strzeże człowieka nie tylko przed państwem i nie tylko mniejszości przed większością, czy też większości przed dowolną mniejszością, lecz także szczególnie przeciwko wszelkim zagrożeniom, bez względu na to, z którejkolwiek strony mogłyby się pojawić. Wspomniane prawo przysługuje każdemu człowiekowi. Państwo powinno powstrzymać się od jakiejkolwiek ingerencji w tę sferę życia osoby ludzkiej. Określenie granic tej sfery oraz dopuszczalnych wyjątków następuje w umowach międzynarodowych i ustawach krajowych.