Kontrola jest istotnym czynnikiem kształtującym funkcjonowanie i organizację całego systemu administracji publicznej. Kontrola pozwala bowiem na uzyskanie wiedzy o aktualnym stanie administracji i w konsekwencji umożliwia reagowanie na wszelkie zmiany wewnątrz i w otoczeniu administracji publicznej. Analiza wybranych zagadnień w zakresie formalizacji kontroli wskazuje, że jej zakres i granice w polskim systemie prawnym są zróżnicowane. Istotne elementy kontroli takie jak cele i kryteria, rodzaje kontroli, planowanie i postępowanie kontrolne, dokumentowanie kontroli, zostały unormowane nie tylko w aktach prawnych o różnej randze, a również w normach pozaprawnych. Częściowo wynika to z pozycji ustrojowej niektórych organów kontroli, np. Najwyższej Izby Kontroli podległej Sejmowi, jednak w wielu przypadkach niejednolite i rozproszone unormowania dotyczące kontroli mogą w praktyce obniżać skuteczność przeprowadzanie czynności kontrolnych. Brak przepisów definiujących kryteria kontroli, zwłaszcza kryterium o prakseologicznym charakterze takich jak celowość czy też sprawność, może natomiast powodować trudności w prawidłowym formułowaniu ocen kontrolowanej działalności, a także skłaniać jednostki kontrolowane do kwestionowania zakresu kontroli oraz wyników kontroli. Problematyka formalizacji kontroli w administracji publicznej mieści się obszarze badań zarówno nauk prawnych, jak i nauk o zarządzaniu.