Artykuł jest poświęcony analizie funkcji autorytetu w społecznościach lokalnych. Podstawowa jego teza brzmi, że autorytety lokalne są zjawiskiem wciąż aktualnym ze względu na ich znaczącą rolę w lokalnym życiu społecznym. Dzięki autorytetom społeczności lokalne sa bezpieczniejsze strukturalnie. Autorytety pełnią w nich funkcją koordynacyjną i kontrolną, w oparciu o autorytety dokonuje się socjalizacja i przekaz tradycji. Autorytety ułatwiają społeczności lokalnej adaptację do sytuacji kryzysowych i kierują zmianą społeczną. Wśród funkcji autorytetu ważna jest jego rola komunikacyjną. Autorytet przekazuje wiedzę, wartości, wzory zachowania, czy rozstrzygnięcia dla trudnych sytuacji. Nie istnieje sam dla siebie, ale poprzez ważne funkcje społeczne. Pełni rolę przewodnika – otwiera przed jednostką nowe światy i daje jej nowe możliwości. Autorytet pozwala jednostce poszerzyć swoje możliwości i skompensować swoje braki. Autorytet powstaje i trwa, i w efekcie wypełnia swoje funkcje w określonych warunkach społecznych. Opiera się na wspólnocie wartości. Zagrożeniem dla autorytetu jest swoista „ślepota na wartość autorytetu”, jak i nihilizm wobec autorytetów. Odrzucanie autorytetów czy niezdolność ich dostrzeżenia i wykorzystania ukazuje to jako patologię i zarazem ograniczenie dla jednostek. I odwrotnie – umiejętność rozpoznania i czerpania od autorytetu jest czymś wartościowym dla jednostki. Autorytety wzbogacają „kulturowe instrumentarium wolności” jednostek.