Współczesna rzeczywistość/cywilizacja to w swoisty sposób świat stechnicyzowany, zautomatyzowany i zinformatyzowany. Nowe technologie wydają się uzupełniać, a nawet zastępować człowieka, który stopniowo funkcjonuje dziś zgodnie z zasadami pracy dobrze wydajnej maszyny. Na wzór procesów produkcyjnych przebiegają też sekwencje ogniw edukacyjnych. Zjawisko „technicyzacji wychowania” można, za Kazimierzem Sośnickim, opisać następująco: materiał przetwarzany w wychowaniu to uczeń, procesem przetwórczym są metody nauczania i wychowania, wytworem zaś jest absolwent szkoły. A zatem prakseologiczne − prawidłowości zamiast relacji międzyosobowych. Technocentryzm jednak, jak sądził Martin Heidegger, to klęska człowieka i jego kultury. Stechnicyzowany świat prowadzi do zacieśnienia horyzontów myślowych, zubożenia języka, uniformizacji gustów oraz standaryzacji wyobraźni. Redukcja treści humanistycznych w sferze edukacji może spowodować, iż uczeń będzie podobny do wytresowanego zwierzęcia nie zaś do szlachetnego człowieka (Jan Wł. Dawid). Trudno jednak obronić się przed determinizmem technologicznym. Technika zmieniła już charakter relacji osobowych, przekształciła systemy wartości oraz wpłynęła na uznanie i prestiż w grupie. Jednak techniki cyfrowe to nie zawsze siła niszcząca cenne wartości humanistyczne, które niejednokrotnie są wzbogacane przez precyzję i ścisłość świata cyfrowego (humanistyka cyfrowa). A zatem może niepotrzebnie przeciwstawia się cywilizację techniczną wiedzy humanistycznej? Czy nie jest raczej tak, że wszystkie te grupy przedmiotów są równie istotne spełniając, w ramach swych kompetencji, sobie właściwe funkcje? Odpowiedź na owo fundamentalne pytanie przybrało postać niniejszej monografii zawierającej wiele odrębnych wątków myślowych. Wspólnym celem namysłu jest zaś identyfikowanie miejsc swoistej równowagi pomiędzy cywilizacją techniczną a humanistyką. Pierwsza refleksja jest próbą odpowiedzi.