Artykuł poświęcony jest analizie polskiego dyskursu publicznego dotyczącego bezpieczeństwa w szkole. Autor odnosi problematykę bezpieczeństwa do dwu pojęć: społeczeństwo ryzyka oraz polityka strachu jako kluczowych terminów pozwalających wyjaśnić intensywną obecność problematyki bezpieczeństwa w sferze publicznej. Posługując się krytyczną analizą dyskursu, wskazuje na kilka kluczowych podmiotów tworzących dyskurs o bezpieczeństwie w szkole: instytucje władzy, szkoły, media. Badając wypowiedzi tworzone przez te instytucje, pokazuje cechy charakteryzujące dyskursy tworzone przez poszczególne podmioty oraz społeczny kontekst im towarzyszący. Podkreśla, że dyskurs władzy, w odróżnieniu od sensacyjnego dyskursu medialnego, ma charakter profesjonalny, a rola instytucji rządowych i samorządowych w tworzeniu bezpiecznej szkoły opiera się na zasadzie pomocniczości. Autor dowodzi, że dyskurs tworzony przez władze różnego szczebla, determinowany jest przede wszystkim ustawowymi zadaniami szkoły, a bezpieczna szkoła jawi się w wypowiedziach formułowanych przez władze jako efekt współpracy różnych podmiotów: samej szkoły i jej otoczenia. Jego podstawową słabością jest niedostrzeganie związku między nierównościami społecznymi, a bezpieczeństwem w szkole.