Jak będzie wyglądała edukacja dzieci i młodzieży w Polsce za kilka lat, trudno dziś jednoznacznie odpowiedzieć, gdyż ilość możliwych czynników oddziaływujących na polski system edukacyjny jest bardzo znacząca. W chwili obecnej wyraźnie wyróżniają się dwa niezależne byty w systemie edukacyjnym. Pierwszy to obszar powszechnej edukacji oparty na wzorcach kształcenia i wychowania wynikających z XX-wiecznych doświadczeń. Nauczyciele, którzy byli kształceni (i niestety w większości nadal są) w świecie papierowego podręcznika, kredy i tablicy, nie do końca rozumieją rewolucję technologiczną, mentalną i kulturową, jaka dokonała się wokół polskiej szkoły i wchłonęła młode pokolenie. To rzeczywistość edukacyjna, w której uczestniczą uczniowie. To system klasowo-lekcyjny, ściśle realizujący programy kształcenia na poszczególnych poziomach edukacyjnych. System w swej istocie niezwykle mało atrakcyjny dla młodego pokolenia, który uczy olbrzymiej ilości zbędnej wiedzy, w dużej części nieprzydatnej ani w późniejszym życiu zawodowym, ani osobistym. System oparty na pamięciowym wpajaniu reguł i zasad, które nie mają odzwierciedlenia w faktycznych potrzebach rynku pracy. System znacznie obniżający aktywność ucznia, krępujący stopniowo1 jego naturalne uzdolnienia i hamujący zainteresowania. System, który nie uczy pracy zespołowej oraz zasad rozwiązywania zadań na zasadzie „burzy mózgów”, nieuczący powszechnego w innych krajach podejścia projektowego, podziału ról w zespole projektowym, czy też elementarnych zasad prowadzenia samego projektu. A przecież dzisiejsze życie to pojecie sekwencji działań (algorytmu – procedur postępowania). Drugi byt to świat wirtualny, świat otwartego Internetu, w który wpada młody człowiek zaraz po powrocie do domu i „odpaleniu” komputera. Ten świat jest przecież inny: dynamiczny, interaktywny, ciekawy i oferujący niemal wszystko, czego poszukuje młody człowiek. Nieograniczona „wiedza”, kontakt niemal z każdym i informacja o wszystkich. Świat, który żyje własnym bytem, ale czy to „świat bez wad”? Czy poza przyjemną formą spędzania czasu (gry komputerowe, chat, portale społecznościowe) możemy już dziś zaoferować coś alternatywnie bezpiecznego, uczącego atrakcyjnie i wykorzystującego ten sam „wirtualny” obszar młodzieńczej aktywności?