Umiejętności językowe i sposób komunikacji młodzieży od lat budzą zasłużone zainteresowanie przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych: socjologów, pedagogów, językoznawców, a także rodziców i nauczycieli. Zainteresowanie to zwykle przebiega na dwóch płaszczyznach: krytyczno-postulatywnej oraz opisowo-badawczej. Jeśli chodzi o pierwszą perspektywę, język młodzieży wydaje się obiektem permanentnej krytyki dorosłych, niezależnie od tego, jakie pokolenie aktualnie 68 do młodzieży zaliczymy. Zenon Klemensiewicz, wybitny językoznawca, w 1969 r. napisał: „Ubóstwo słownikowe, prymitywizm i brutalność mowy młodego pokolenia Polaków nie stanowią siły wyrazu języka, lecz jedynie wyrażają jego słabość, dlatego nie mogą być w żadnym wypadku społecznie akceptowane” [1]. Mimo iż słowa te zapisano ponad 40 lat temu, z pewnością podpisałoby się pod nimi wielu rodziców, nauczycieli i wychowawców mających codzienny kontakt z młodzieżą. Głosom krytycznym towarzyszą postulaty dbałości o rozwój i kulturę języka młodzieży, gdyż jest on doskonałym narzędziem wartościowania i wprowadzania w świat wartości.