Nie możemy mówić o szkole bezpiecznej, jeśli nie zapewnia ona równych szans edukacyjnych (a w miarę możliwości również społecznych) dla swoich uczniów. W bezpiecznej szkole nie ma miejsca na jakiekolwiek wykluczenie i segregację. Pożądany w polskiej oświacie model placówki edukacyjnej możemy więc nazwać „bezpieczną szkołą równych szans”. To takie miejsce, w którym nie tylko gwarantuje się dzieciom i młodzieży bezpieczne i higieniczne otoczenie, ale również daje się im sympatyczną atmosferę do nauki i zabawy, rozwijania zainteresowań, życia kulturą i sportem. W takiej szkole przeciwdziała się i zapobiega przemocy, unika uzależnień oraz kładzie szczególny nacisk na ochronę i promocję zdrowia. Bezpiecznej szkoły nie stworzą ani same władze, ani jedynie uczniowie czy dyrektorzy. W tym procesie muszą być aktywni wszystkie strony: rodzice, uczniowie, nauczyciele i pracownicy administracyjni. Kluczowe jest też wsparcie lokalnej społeczności, samorządu i organizacji pozarządowych. Nie można również pominąć roli służb, inspekcji, poradni i straży, które przyczyniają się do tego, by w placówkach oświatowych nie było agresji, przemocy, ani by nie miały szansy zaistnieć warunki zagrażające zdrowiu lub życiu. Budowanie bezpiecznej szkoły równych szans to jednak zadanie głównie uczniów i nauczycieli, którzy w pierwszej kolejności powinni sobie po prostu ufać. Trafnie zauważyła K. Ferszt-Piłat, że „we współczesnych społeczeństwach ryzyka takie kategorie, jak zaufanie i bezpieczeństwo stały się niezwykle istotnym odniesieniem. Są ważne i znaczące dla jednostki, zarazem stanowią o kondycji grup społecznych, mniejszych i większych społeczności, dużych zbiorowości” (Ferszt-Piłat, 2012). Jak przypomniał Sąd Apelacyjny w Warszawie, jednym z podstawowych obowiązków nauczyciela jest właśnie kształtowanie zaufania uczniów do szkoły.