Poniższy artykuł przedstawia próbę zweryfikowania niektórych aktów prawnych z lat 1944-1956, penalizujących życie społeczne, polityczne i gospodarcze Polski pod rządami komunistów w okresie powojennym. Komuniści nigdy nie ukrywali, że prawo karne ma odegrać istotną rolę w realizacji politycznych i gospodarczych celów nowej władzy, w budowie podstaw ustroju powojennej Polski. Wyznaczali mu funkcję niszczenia opozycji politycznej oraz kształtowania nowej rzeczywistości gospodarczej. Za pomocą prawa karnego próbowano rozwiązywać rozmaite problemy gospodarcze, w normalnej gospodarce samoczynnie regulowane przez mechanizmy rynkowe. Kary miały być lekarstwem na sprawne gospodarowanie. Szczególną jednak rolę prawo karne miało odegrać w ochronie władzy komunistycznej i niszczeniu opozycji politycznej. W zmienionych realiach politycznych Polski, po 1944 r., prawo stało się jednym z najważniejszych środków represji (karę śmierci przewidziano w blisko czterdziestu artykułach). Największą liczbę wyroków śmierci orzekły ustanowione na początku 1946 r. Wojskowe Sądy Rejonowe (WSR). Niektóre przepisy prawne funkcjonowały do lat 70. Prawo oparte było na bezprawiu, sądownictwo na represji i zbrodni. Państwo, wykorzystywane do podbicia i wyniszczenia społeczeństwa, zwracało się nie tylko przeciwko ludziom, ale i przeciw sobie, stało się zaprzeczeniem państwa i jego złowrogą imitacją, opierającą się na przemocy, pozorach i fałszu. Prawo karne miało przede wszystkim wpłynąć na osłabienie bezpieczeństwa Polski – a co za tym idzie na totalne zastraszenie.