PL EN
Wydawnictwo
AWSGE
Akademia Nauk Stosowanych
WSGE
im. Alcide De Gasperi
ROZDZIAŁ KSIĄŻKI (149-168)
Autorytety przyszłych pedagogów
 
Więcej
Ukryj
1
Wyższa Szkoła Gospodarki Euroregionalnej im. Alcide De Gasperi w Józefowie
 
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Autorytety towarzyszą rodzajowi ludzkiemu od zarania dziejów. Już starożytni Grecy choćby w homeryckich eposach wychwalali przydatność i mądrość tych, którzy przeżyli życie i wiedzieli więcej niż zwykli obywatele. Z biegiem czasu autorytety nabrały „profesjonalizacji” a ich funkcje uległy rozbudowaniu. Problematyka autorytetów to problematyka człowieka w podróży, pokonującego niezmierzone przestrzenie, często obszary, których wcześniej nie odwiedzał. Tą wędrówką w przypadku człowieka jest on sam i jego życie. Ale autorytety odgrywają także ważną rolę w życiu grup i społeczności lokalnych. Niniejszy artykuł stawia za cel poszukiwanie odpowiedzi na z pozoru proste pytanie: Czymże są w takim przypadku autorytety? Czy są to drogowskazy ułatwiające wędrówkę przez życie indywidualne i społeczne czy są to niewzruszone wzory, nosiciele wartości pozwalające się odnaleźć jednostkom i zbiorowością w chaosie dziejowym.
 
REFERENCJE (22)
1.
Badura, E., (1981), Emocjonalne uwarunkowania autorytetu nauczyciela, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa.
 
2.
Bojarska, L., (2012), Belfer na huśtawce. ABC a Wolters Kluwer business Warszawa.
 
3.
Cialdini, R., (2000), Wywieranie wpływu na ludzi. Teoria i praktyka, GWP. Gdańsk.
 
4.
Gordon, T., (2006), Wychowanie bez porażek: rozwiązywanie konfliktów między rodzicami a dziećmi. Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa.
 
5.
Jarmoszko, S., (2010), Autorytet – kontrowersje i aksjomaty. Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Warszawa.
 
6.
Kalinowski, M., (1980), Nauczyciel jako odpowiedzialny twórca swego autorytetu, w: Życie Szkoły, Nr. 10.
 
7.
Kopaliński, W., (1988), Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, Wiedza Powszechna, Warszawa.
 
8.
Kosmala, J., (1999), Autorytet nauczyciela w teorii i badaniach socjologicznych, Wyższa Szkoła Pedagogiczna, Częstochowa.
 
9.
Kruk, R., (2005), Autorytet wyzwalający – najlepszy, w: Edukacja i Dialog, Nr. 5.
 
10.
Kumaniecki, K., (1986), Słownik łacińsko-polski według słownika Hermana Mengego i Henryka Kopii, PWN, Warszawa.
 
11.
Łobocki, M., (1994), Autorytet w wychowaniu, w: Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze, Nr. 9.
 
12.
Marcińczyk, B., (1991), Autorytet osobowy: geneza i funkcje regulacyjne. Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice.
 
13.
Merton, R., (1982), Teoria socjologiczna i struktura społeczna, PWN, Warszawa.
 
14.
Ossowska M., (1969), Wzór demokraty, w: Problemy, Nr 4.
 
15.
Pieter, J., (1963), Słownik psychologiczny, Ossolineum, Wrocław.
 
16.
Smólski, R., Smólski M., i Stadtmuller, E.H., Słownik encyklopedyczny. Edukacja obywatelska, Wydawnictwo Europa, Warszawa.
 
17.
Sośnicki, K., (1973), Teoria środków wychowania, Nasza Księgarnia, Warszawa.
 
18.
Sztompka, P., (2007), Zaufanie. Fundament społeczeństwa, Znak, Kraków.
 
19.
Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2003, t.1.
 
20.
Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2003, t.5.
 
21.
Weber, M., (2002), Gospodarka i społeczeństwo. Zarys socjologii rozumiejącej, PWN. Warszawa.
 
22.
Zimbardo, Ph., (2009), Efekt Lucyfera, PWN, Warszawa.
 
Journals System - logo
Scroll to top