Zagadnienie autorytetu nie pozwala nam cieszyć się wygodą jednoznaczności. Autorytet jest pojęciem szerokim, ważnym w wielu dziedzinach naszego życia. Czy autorytet się posiada, czy się nim jest? Jeśli jest on tym, co się miewa, czy jest to zatem kwestia jakiegoś jednorazowego aktu nabycia? W jaki sposób? Czy autorytet jest przyznawany w geście bezwolnej uległości, czy za sprawą rozumowego uznania wyższości czyjegoś osądu nad naszym własnym? Czy autorytetem, jeśli się nim jest, trzeba być w ogóle, czy tylko w pewnej dziedzinie? Na zawsze, czy przez pewien czas? Czy autorytet może się mylić, czy też winna cechować go absolutna nieomylność? Czy jest on rodzajem zaszczytu, czy obowiązkiem? Skąd bierze się niechęć do autorytetów? Nie sposób jednoznacznie odpowiedzieć na te i inne pytania, przed którymi stajemy, myśląc: autorytet. Są one jednak stawiane w tekście w nadziei, że mimo wszystko, wyłoni się z nich przynajmniej zarys sensu nie tyle nawet pojęcia, ile fenomenu – nieodmiennie pociągającego w swojej niejednoznaczności.